Το Πειζάνοβο σε αναμνήσεις και τραγούδια  

Posted by Kokice in , , ,

Αρμονικές ήταν οι σχέσεις των συγχωριανών του Κοσμά Πρετσίστανσκι και των χωρικών από το πιο κοντινό Βουλγαρικό χωριό δίπλα στα οχυρωματικά τείχη της Θεσσαλονίκης, Κιρέτσκιοι. Οι κάτοικοι του Κιρέτσκιοι έφερναν στους μαστόρους από το Ντέμπαρ ασβέστη. Σαν να βλέπω ακόμα και σήμερα τους μαστόρους από το Ντέμπαρ, που τότε βρίσκονταν σε ένα κτίσμα, κάθε μέρα να κουβεντιάζουν με τους χωρικούς από το Κιρέτσκιοι, που ήταν ντυμένοι με ιδιάιτερα στολισμένες φορεσιές. Οι μεν ήρθαν από τα Αλβανικά βουνά, οι δε άλλοι ζούσαν κοντά στα τείχη της Θεσσαλονίκης, κουβέντιαζαν μετξύ τους ο καθένας με την δική του ιδιαίτερη διάλεκτο, με τα χαρακτηριστικά ένρρινα εν και ον. Μόνο που οι κάτοικοι του Κιρέτσκιοι που συνήθισαν την μαλακή διάλεκτο της Θεσσαλονίκης, συχνά δυσκολεύονταν έτσι γρήγορα να καταλάβουν την τραχιά προφορά της διαλέκτου από το Ντέμπαρ : ρόκα (ράκα- χέρι). Κόντε (καντέ= που). Τους κορόιδευαν. Τα πείραγματα και τα αστεία μεταξύ τους ήταν αμοιβαία. Αλλά για το Κιρέτσκιοι υπήρχε και λόγος να ενδιαφέρονται. Το χωριό αυτό κατά κάποιον τρόπο ξεχώριζε από τα άλλα χωριά πέριξ της θεσσαλονίκης. Η φορεσιά των κατοίκων του ήταν από τις πιο όμορφες των χωριών γύρω από τη πόλη. Οι ίδιοι οι κάτοιοί του ήταν καλλίγραμοι, όμορφοι άνθρωποι – ίδιοι μπολιάροι (ανώτερη τάξη). Οι γυναίκες τους – έξυπνες, καλές νοικοκυρές που αγαπούσαν την καθαριότητα. Τα παιδιά τους – όπως τα παιδιά στα παραμύθια, τόσο όμορφα και αξιαγάπητα έτσι όπως τα βλέπαμε στους αμπελώνες γύρω από το χωριό τους κοντά στην Θεσσαλονίκη.

Τσάρεβνα Μιλαντίνοβα. Εποχή, γη και άνθρωποι. Έκδοση του Πατριωτικού Μετώπου, Σόφια,1985.

Το καλοκαίρι του 1874 ήρθε ο δάσκαλος Χρίστο Ζαχάριεφ από το Τ. Πάζαρτζικ στο χωριό Κιρέτσκιοι ή Βάροβο όπως συνήθιζε να το αποκαλεί ο λαός με το παλιό του όνομα, για να ανοίξει εδώ Βουλγαρικό σχολείο. Αμέσως κατάλαβα και ενέκρινα τον πατριωτικό του σκοπό... Κοντά στην εκκλησία του χωριού νοκιάσαμε ένα δωμάτιο για σχολείο, το οποίο δεν χωρούσε πιο πολλούς απο 20 – 30 μαθητές. Θυμάμαι που κάποια Κυριακή μετά το τέλος της λειτουργίας, όλοι οι εκκλησιαζόμενοι ήρθαν στο νεοεπανδρωμένο Βουλγαρικό σχολείο και πολλοί έμειναν στην αυλή του αφού δεν μπορούσαν να χωρέσουν μέσα σ αυτό. Τότε ο δάσκαλος Χρίστο Ζαχάριεφ στάθηκε μπροστά στο μαζεμένο πλήθος, είπε λίγα λόγια και τους παρακάλεσε να στηρίξουν την προσπάθειά μας και να στείλλουν τα παιδιά τους στο Βουλγαρικό σχολείο, επειδή είναι Βούλγαροι και έτσι τα παιδιά τους να μάθουν και να καταλαβαίνουν καλύτερα την μητρική τους γλώσσα. Οι συγκεντρωμένοι ομόφωνα ευχαρίστησαν τον δάσκαλο για την προσπάθεια και υποσχέθηκαν να του συμπαρασταθούν.

Αναμμνήσεις του Ιβάν Αποστόλοφσκι (Μακεδονική ανάλυση, 5ος χρόνος, τόμος 3, 1929)

Από το 1905 άρχισαν την δράση του οι αντάρτικες Ελληνικές ομάδες. Οι Τουρκικές Αρχές χαιρόντουσαν που οι γκιαούρηδες σκοτώνονταν μεταξύ τους και πάντοτε έκαμναν ότι δεν μπορούσαν να συλλάβουν τους Έλληνες αντάρτες και ότι αγνοούσαν και την ύπαρξή τους ακόμα. Γι αυτό τον λόγο οι γραικομάνοι δεν τολμούσαν να αφήσουν την Ελληνική εκκλησία. Σε κάποια χωριά οι κάτοικοι αποδέχτηκαν την κατάστασή τους, εξαγοράσθηκαν με κάθε είδους απολαβές από την Ελληνική αλλά και από την Τούρκικη πλευρά και μετατράπηκαν σε πιστούς γραικομάνους, ακραιφνείς εχθροί της δικής τους Βουλγαρικής καταγωγής. Σαν παράδειγμα τέτοιας μεταστροφής στην συμπεριφορά τους θυμάμαι το μεγάλο και πλούσιο χωριό Κιρέτσκιοι, σε απόσταση μιας ώρας από την Θεσσαλονίκη.
Όταν εγώ πήγα εκεί βόλτα το καλοκαίρι του 1904, οι κάτοικοι ευγενικά με κάλεσαν να τους επισκεφθώ εκ νέου.

Το 1906, όταν και πάλι επισκέφθηκα το Κιρέτσκιοι διαβαίνοντας με άλογο τον δρόμο κοντά σε ομάδα συγκεντρωμένων κατοίκων, τους χαιρέτησα με “ντομπάρ ντεν – καλή μέρα”, αυτοί μου απάντησαν βαρειά και σχεδόν απειλητικά με “καλημέρα κύριε”. Το παράδειγμα αυτό δεν είναι το μοναδικό βέβαια. Ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία είχε η Ελληνική προπαγάνδα στην περιοχή του Λαγκαδά, όπου είχα να παρατηρήσω πολλές περιπτώσεις, διαφορετικής διαβάθμισης Εξελληνισμού – που τρομοκρατημένοι Βούλγαροι, από φόβο και μόνο δήλωναν Έλληνες και γινόταν πιστοί γραικομάνοι και εχθροί του Βουλγαρισμού.

Σούριν Ν. Ο Εξελληνισμός των Βούλγαρων στην περιοχή του Λαγκαδά. Αναμνήσεις από την Μακεδονία.

Ντίμκα μόμα, τάμου βάρβατ κιρατζίι,
κιρατζίι ραζλουκτσάναε
-Πόμοζ Μπόγκου, Ντίμκα μόμα!
-Ντάι Μπογκ ντόμπρο, κιρατζίι!
-Ντα το ντάντμε πουλοβίντα οτ βίνοτο,
ντα νι ντάες πουλοβίντα οτ πλάτνοτο!
-Νε βι σάκαμ πουλοβίντα οτ βίνοτο,
τουκ βι σάκαμ τόια μόμτσε,
ντε βι τέρα σέντουμ κόνιε,
σέντουμ κόνιε, όσουμ μάσκι!
-Το ι ι αρμάσανο, Ντίμκα μόμα!
-Ακό ι ι αρμάσανο, άρνο ντόμπρο, ντα σι όντι :
ακό νε ι, ντα μου πούκνατ σέντουμ κόνιε,
σέντουμ κόνιε, όσουμ μάσκι!

Κιρέτσκιοι, περιοχή Θεσσαλονίκης – Ελλάδα, χορωδία (Σαπκάρεβ 3, Νο 1133)

Μόλλοφ,Τόντορ. Μόμα ι βινάρι/κιρατζίι, http://liternet.bg

0 коментара »

Пейзаново в спомени и песни  

Posted by IllustrationBeloMore in , , , , , ,

Над входа на църквата "Свети Георги" старата икона с
български надписи е изкъртена от мястото си и подменена.
Идилични бяха отношенията между съгражданите на Козма Пречистански и селяните от най-близкото българско село до крепостните стени на Солун, Киречкьой. Киречкьойските селяни пък носеха на дебърските майстори вар. Виждам и днес пред очите си как дебрани, които тогава пристройваха част от една училищна сграда, всеки ден разговаряха с гиздаво пременените киречкьойлийски селяни. Едните, дошли от албанските планини, другите – открай солунската крепост, говореха помежду си с техните толкова интересни наречия, с характерните им носовки ен и он. Само че киречкьойлии, свикнали на мекия солунски говор, често не можеха тъй бърже да схванат твърдото произношение на дебърския диалект: р о к а (ръка), к о д е (къде). Подиграваха им се. Подигравките вървяха взаимно и с шеги... А за Киречкьой имаше защо да се полагат грижи. Това село бе някак най-царственото българско село от околностите на Солун. Носията на жителите му бе една от най-гиздавите носии от околните села на града. Самите селяни на това село бяха снажни, красиви хора – същи боляри. Жените им – умни, добри домакини, чистотници. Децата им – истински приказни деца, толкова бяха те красиви и мили, пъпнали, както сме ги виждали, по околните лозя на кичестото планинско крайсолунско село.

* Миладинова, Царевна. Епоха, земя и хора, Изд. на Отечествения фронт, София, 1985

През летото на 1874 година дойде учителят Христо Захариев, родом от Т. Пазарджик, в селото Киречкьой, наричано от народа със старото му име Варово, за да отвори тук българско училище. Веднага разбрах и одобрих родолюбивата му цел.
Близу до самата селска църква ние наехме една стая за училище, която не побираше повече от 20—30 ученика. Спомням си, че в един неделен ден, на излизане от църква, всички богомолци назлезоха в новопровъзгласеното вече българско училище, и многото народ не можа да се побере там, та мнозина останаха на двора. Тогава учителя Христо Захариев застана пред събраното множество, каза няколко благи думи и ги помоли да подкрепят делото ни като изпращат децата си в българското училище, защото са българи та децата им ще се учат на разбран майчин език. Събраните единодушно поблагодариха на учителя за грижите му и обещаха подкрепата си.

* Спомен от Иван Апостоловски (Македонски преглед. Год. V, кн. 3. 1929)

От 1905 г. започнаха да действуват и гръцки чети. Турските власти се зарадваха, че гяурите сами помежду си се избиваха, и винаги се преструваха, че не могат да заловят гръцките андарти и дори, че и не знаят за техното съществуване. Поради това гъркоманите не смееха да напускат гръцката църква. По некои селища те се примириха със своето положение и, подкупени с всекакви облаги от гръцка, а понекога и от турска страна, станаха върли гъркомани и свирепи врагове на своя български род. Като пример за начало на такава промена в настроението аз си спомням големото и богато село Киречкьой, на един час растояние от Солун.

Женска носия от Пейзаново в 1930 година.
Миниатюра на Николас Сперлинг.
Когато аз дойдох там на разходка на кон през летото на 1904 г., жителите учтиво ме канеха и друг път на гости.

През 1906 г., когато аз пак посетих Киречкьой и минавайки по улицата на кон покрай некоя група жители ги приветствувах с „добър ден”, те навъсено и мрачно ми отговаряха: „калимера, кирие”. Тоя пример далеч не е единствен. Особено големи успехи гръцката пропаганда спечели в Лагодинско, и там аз имах много случаи да наблюдавам различни степени на погърчването — от тероризирани българи, които само от страх се признаваха за гърци, станали вече върли гъркомани и врагове на българщината.

* Сурин. Н. Погърчването на българите в Лъгадинско. Спомени от Македония

Димка мома, таму върват кираджии,
кираджии разлукчанье:
- Помож Богу, Димка мома!
- Дай Бог добро, кираджии!
- Да то дадме пуловинта от виното,
да ни даеш пуловинта от платното!
- Не ви сакам пуловинта от виното,
тук ви сакам тоя момче,
де ви тера седум конье,
седум конье, осум мъски!
- То й и армасано, Димка мома!
- Ако й и армасано, арно добро, да си оди;
ако не й, да му пукнат седум конье,
седум конье, осум мъски!

Киречкьой, Солунско - Гърция; хороводна (Шапкарев 3, № 1133).

* Моллов, Тодор. Мома и винари/кираджии, http://liternet.bg

0 коментара »

Επιστροφή... στο Πειζάνοβο (Ασβεστοχώρι)  

Posted by Kokice in , , ,

Πειζάνοβο
Το Πειζάνοβο ή Κιρέτσκιοι ή Κιρέτσνο ή Βάροβο στα Ελληνικά Ασβεστοχώρι είναι κωμόπολη της Ελλάδας με πληθυσμό 4702 κατοίκους (2001), που ανήκει στον Δήμο του Χορτιάτη της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Βρίσκεται στο όρος του Χορτιάτη στους πρόποδες της κορυφής Προφήτης Ηλίας, στα 5 χλμ ανατολικά της Θεσσαλονίκης.

Κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία

Τον 19 ο αιώνα το Πειζάνοβο είναι Βουλγαρικό χωριό βρισκόμενο στα νότια γλωσσικά σύνορα. Το 1831 ο Γάλλος Πρόξενος της Θεσσαλονίκης Εσπρί-Μαρί Κουζινερί γράφει :

“...το Ιενί Κιοί (Κιρέτσκιοι, Πειζάνοβο, Νόβο Σέλο) είναι το μοναδικό χωριό της περιοχής αυτής που κατοικείται απο Βούλγαρους. Αυτός ο πληθυσμός που μιλάει την δική του παλιά γλώσσα, όπως και Ελληνικά και Τούρκικα, καθώς δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος για εκπαίδευση, επέλεξε να ασχολείται με ότι ταιριάζει καλύτερα στην φύση της περιοχής του – ασχολείται λοιπόν με τον ασβέστη και έτσι είναι ιδιαίτερα χρήσιμος... Αυτοί οι Βούλγαροι ταξιδεύουν με τα μουλάρια, τα οποία χρησιμοποιούν για την μεταφορά του ασβέστη.”

Το 1845 ο Ρώσος Σλαβιστής Βίκτορ Γκριγκόροβιτς επισκέπτεται το Πειζάνοβο και το περιγράφει ως Βουλγαρικό χωριό. Ο Α. Σινβέ (Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Στατιστική και Εθνογραφική Μελέτη”) που στηρίζεται σε Ελληνικά στοιχεία, το 1878 γράφει ότι στο Ασβεστοχώρι ζουν 4836 Έλληνες. Στην “Εθνογραφία των βιλαετίων Αδριανούπολης, Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης” που εκδόθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1878 και αντανακλά την στατιστική του ανδρικού πληθυσμού το 1873, το Παιζάνοβο, Κιρέτσκιοι εμφανίζεται ως χωριό με 700 οικογένειες και 3158 κατοίκους Βούλγαρους. Στις αρχές του 1870 ο Ρώσος Πρόξενος γράφει ότι στο χωριό έχει 700 Βουλγαρικές και 15 Κουτσοβλάχικες οικογένειες, όμως οι Βούλγαροι είναι χωρσμένοι και το πιο δυνατό τμήμα είναι το Πατριαρχικό.


Νυφιάτικη φορεσιά προσφυγοπούλας από το
χωριό Πειζάνοβο 1924, βρίσκεται στο Εθνικό
 Εθνογραφικό Μουσείο της Σόφιας 
Κατά το 1874 στο χωριό, με μεγάλες δυσκολίες, άνοιξε το πρώτο Βουλγαρικό σχολείο με πρώτο δάσκαλο τον Χρίστο Ζαχάριεφ, από το Τάταρ Πάζαρτζικ, με βοηθό τον Ιβάν Αποστόλοβσκι από το χωριό Βίσενι (Βυσσινιά). Ταυτόχρονα στο χωριό έχει μεγάλο Ελληνικό σχολείο με επτά δασκάλους. Τις σχολικές χρονιές 1881 – 1882 και 1882 – 1883 η Βουλγαρική Εξαρχία διατηρεί δάσκαλο στ

ο Κιρέτσκιοι. Μετά ομως την έντονη αντίδραση εκ μέρους του Μητροπολίτη της Θεσσαλονίκης Ιωακείμ, το Βουλγαρικό σχολείο αναγκάζεται να κλείσει. Σύμφωνα με τον Βασίλ Κάντσοφ
Αγ.Γεωργίου

“...Πιο δυτικά, στο χωριό Κιρέτσκιοι άρχισε πρόσφατα ο Εξελληνισμός του πληθυσμού, όμως η μεγάλη Βουλγαρική επιτυχία στην Θεσσαλονίκη και η μετάβαση κατοίκων απο το Κιρέτσκιοι στην Βουλγαρία για επικερδή εργασία, αναχαίτισαν την δράση του Ελληνισμού.”

Κατά το 1900 σύμφωνα με την στατιστική του Κάντσοφ (“Μακεδονία, Εθνογραφία και Στατιστική”) στο Κιρέτσκιοι (Πειζάνοβο) ζουν 4200 κάτοικοι Βούλγαροι Χριστιανοί. Η Τσάρεβνα Μιλαντίνοβα γράφει για το Κιρέτσκιοι :

“...Όχι μακριά από την Βουλγαρική συνοικία Τρανσβάαλ της Θεσσαλονίκης, πάνω, πίσω από τους ψηλούς λόφους βόρεια, βρίσκονταν τα χωριά Κιρέτσκιοι (Ασβεστοχώρι) και Καπουτζιλάρ (Πυλαία). Στο πρώτο από αυτά μιλούσαν πιο παλιά αλλά και τώρα μιλάνε ωραία Βουλγαρική γλώσσα με παλαιοβουλγαρικές προσμίξεις στην ομιλία. Οι χωρικοί εκεί φορούν κάποιες περίεργες και πολύ όμορφες παλιές Βουλγαρικές φορεσιές. Το δεύτερο από τα δύο αυτά χωριά, σχεδόν πλήρως Εξελληνισμένο ακόμα από τότε, ήταν η γη της επαγγελίας σε σταφύλια, για την θεσσαλονίκη”.

Σύμφωνα με στοιχεία του γραμματέα της Εξαρχίας Ντιμίταρ Μίσεφ (“Η Μακεδονία και ο Χριστιανικόος πληθυσμός”) το 1905 στο Κιρέτσκιοι έχει Βούλγαρους Πατριαρχικούς γραικομάνους και στο χωριό λειτουργούν, πρωτοβάθμιο και προγυμνασιακό, Ελληνικά σχολεία.
Με την ανάφλεξη του Βαλκανικού Πολέμου το 1912, 55 άτομα από το Κιρέτσκιοι μπήκαν στις τάξεις του Μακεδόνο-Αδριανουπολίτικου Εθελοντικού στρατού.
Στην Ελλάδα
Μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων το Πειζάνοβο περνάει στην Ελλάδα.

“Άγιος Γεώργιος”
Η εκκλησία “Άγιος Γεώργιος”, τρίκλιτη βασιλική, χτίστηκε το 1800, ενώ το εικονοστάσι είναι από το 1812 και το καμπαναριό έγινε το 1885. Το 1867 έγινε διεύρυνση του δυτικού κλίτους.  

Στο νεκροταφείο του Κιρέτσκιοι είναι θαμμένοι 58 Βούλγαροι στρατιώτες, που χάθηκαν στην περίοδο 1918 -1919.

0 коментара »

90 Χρόνια από τον θάνατο του Ιλία Ντιγκάλοφ  

Posted by Kokice in , , , , , , ,


Πούστο ντα οστάνι μέστο Γκορίτσκο,          Έρημο να μείνει το μέρος Γκορίτσκο
Όγκαν ντα γκόρι σέλο Γκλόμποτσκο.           Φωτιά να κάψει το χωριό Γκλόμποτσκο.
Νόσνο βρέμε πίσμο πίσεια,                            Βράδυ καιρό γράμμα έγραφαν,
Πίσμο πίσεια, Λέριν πράτβεια.                        Γράμμα έγραφαν, στο Λέριν το έστειλλαν.
Ζα ντα μου ντόιντι πάσμαζμα Γκράτσκα,      Για να του έρθει απόσπασμα Ελληνικό,
Ζα ντα γκο ουμπίε Ιλία Ντιγκάλα.                  Για να σκοτώσει τον Ιλία Ντιγκάλα. 
 
Ο Ιλία Ντιγκάλοφ (καθισμένος αριστερά)
 με φίλους του επαναστάτες
Στις 26 Νοεμβρίου 1922 οι Ιλία Ντιγκάλοφ (Ίλιο Ντιγκάλα) και Στοιάν Γκεοργκίεφ χάνονται σε μάχη εναντίον της Ελληνικής Χωροφυλακής κοντά στο χωριό των Πρεσπών Γκλομποτσάνι (Αλβανίας). Οι δύο επαναστάτες προδόθηκαν από τον πρόεδρο του χωριού και δύο Σαρακατσάνους. Σύμφωνα με του ηγέτες της ΕΜΕΟ (ΒΜΡΟ), ο χαμός των δύο επαναστατών είναι από τις πιο σοβαρές για την οργάνωση, καθώς ο Ιλία Ντιγκάλοφ είχε αφιερωθεί στο Μακεδονικό απελευθερωτικό κίνημα και συμμετείχε ενεργά για περισσότερα από 20 χρόνια.

Ο βοεβόδας γεννήθηκε το 1890 στο χωριό της Καστοριάς Βάμπελ (Μοσχοχώρι), το οποίο στις αρχές του 20 ου αιώνα είναι προπύργιο του Βουλγαρισμού και σχεδόν όλοι του οι κάτοικοι συμμετέχουν στην δράση της Εσωτερικής Μακεδόνο-Αδριανουπολίτικης Επαναστατικής Οργάνωσης (ΕΜΑΕΟ). Κατά την εξέγερση του Ιλίντεν το 1903 στο χωριό σκοτώθηκαν οι Ιβάν Στάβρεφ, Ιάνε Αντόνοφ, Νικόλα Πάντοφ, Ντιμίταρ Πάντοφ, Ναούμιτσα Λιάκοβα, Στάβρο Σπάσοφ, Τράντο Μίτρεφ και Νίτσα Τάσεβα, ενώ οι νεαροί Πέτρε Πάπα, Γκεόργκι Ναούμοφ, Τάρπο Λάζοφ, Νικόλα Ντιμιτρόφ, Αντόν Ντιμιτρόφ, Τσβέτκο Λάμπρεφ, Ναούμ Λάζοφ, Νικόλα Πένεφ, Βαγκέλ Τοντορόφ, Ναούμ Γκεοργκίεφ, Γκεόργκι Αντόνοφ, Ιάνι Κίροφ, Αντόν Κοσταντίνοφ, Ιάνι Χρίστοφ και Σοτίρ Μίτρεφ αυτοκτονούν για να μην πέσουν στα χέρια του Τουρκικού στρατού και όλα τα 120 σπίτια του χωριού κάηκαν. Αυτό επιδρά στην ζωή του Ιλία Ντιγκάλοφ και ομοίως με τους συγχωριανούς του αφιερώνει την ζωή του στον αγώνα για την ελευθερία της Μακεδονίας.

Η τσέτα του Πέταρ Ανγκέλοφ
Από νεαρό παιδί γίνεται μεταφορέας της οργάνωσης, ενώ κατά τον Βαλκανικό Πόλεμο είναι μέλος της τσέτας του Βασίλ Τσεκαλάροφ.
Από ειρωνεία της τύχης, οι ικανότητές του εκτιμήθηκαν από τον Ελληνικό στρατό στις τάξεις του οποίου υπηρέτησε ως υπαξιωματικός. Ο Ντιγκάλοφ αυτομόλησε στην Βουλγαρία, όπου του ανατέθηκε η ηγεσία της τσέτας των περιοχών Καστοριάς και Πρεσπών. Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο αναπτύσσει αναγνωριστική δράση σ αυτές τις περιοχές, ενώ με το τέλος του πολέμου αναγκάζεται να αποτραβηχθεί στην Βουλγαρία. Η ειρηνική ζωή δεν του αρμόζει και ακόμα από το 1919 μπαίνει με τσέτα στην Μακεδονία, καθώς ανανεώνει την δράση του στην Γκόρνα (Άνω) Πρέσπα. Παρουσιάζεται ως πολύ καλός ηγέτης και με την τσέτα του διαρκώς περνάει τα σύνορα ανάμεσα σε Ελλάδα, Σερβία και Αλβανία. Η δράση της τσέτας του αναγκάζει τις κυβερνήσεις σε Ελλάδα και Σερβία να υπογράψουν συμφωνία, σύμφωνα με την οποίαν Χωροφυλακή και στρατός του ενός κράτους να μπαίνουν στο έδαφος του άλλου όταν καταδιώκουν Βούλγαρους κομιτατζήδες. Ωστόσο, σε διάρκεια τριών χρόνων η τσέτα του Ιλία Ντιγκάλοφ συνεχίζει να περιφέρεται στην Δυτική Μακεδονία. Μέχρι τον θάνατό του ο βοεβόδας ασταμάτητα οργανώνει τον τοπικό πληθυσμό. Για παραδειγματισμό οι σπιούνοι πρόδωσαν την τσέτα του Ιλία Ντιγκάλοφ που σκοτώθηκαν από απόσπασμα ειδικά απεσταλμένο γι αυτό τον σκοπό, ενώ για βοεβόδας στην θέση του Ντιγκάλοφ τοποθετήθηκε ο Πέταρ Ανγκέλοφ από την Πρέσπα. 

 

0 коментара »

Българските просветители от Егейска Македония - Никола Милев  

Posted by IllustrationBeloMore in , , , , ,

На 8 декември всяка година в България се чества деня на студентите. Честването започва през 1903 година по повод на 15-годишния юбилей на единственото тогава в Княжество България Висше училище, днес Софийски университет "Св. Климент Охридски". Това е датата, на която Българската православна църква по стар стил е отбелязвала паметта на Светите седмочисленици. Днес решихме да започнем нова поредица и да ви представим значими просветни дейци, родом от Егейска Македония. Първа е биографията на един български професор историк, родом от най-западните дялове на българското етническо землище - Костурско.

Никола Милев (1881-1925)

Професор Никола Илиев Милев е виден български политик, публицист, държавен деец, дипломат и участник в македонското революционно движение. Роден е на 8 май 1881 година в Мокрени, голямо българско село в Костурска каза, в семейството на млекар и хлебар, който работи на гурбет. След като завършва българското основно училище в Мокрени, Никола Милев заминава с баща си за Кайро, където живее известно време. След завръщането си учи във Фенер, а по-късно по препоръка на Екзархията постъпва в цариградския лицей „Галатасарай“, където е съученик със Симеон Радев. След завършването на лицея през 1902 година учителства в Цариград и работи във вестника на Симеон Радев „Вечерна поща“. През 1903 година постъпва да учи история в Софийския университет, който завършва през 1909. С препоръки на професор Васил Златарски и стипендия „Марин Дринов“ Милев специализира нова история във Виена от 1910 до 1912 година. По време на Балканската война е преводач в щаба на Втора българска армия. След Балканските войни става доцент в катедрата по българска история и история на балканските народи в Софийския университет (1915 - 1922).

Софийския университет през 1935 година
През 1918 година Милев е директор на печата при Министерството на външните работи и вероизповеданията. Противопоставя се активно на установения след Първата световна война земеделски режим и е сред основателите на партията Народен сговор. След убийството през 1922 година на Александър Греков от страна на анархокомунисти Никола Милев е директор на всекидневника „Слово“. Като председател на Дружеството на столичните журналисти, защитава свободата на словото и печата, а като първомайстор на масонската ложа „Зора“ се застъпва за каузата на македонските българи и за автономна Македония. Независимо от отрицателното си отношение към политиката на Стамболийски е включен в българската делегация на конференцията в Лозана през 1922 година. Народен представител е в 21 Обикновено народно събрание (1923-1927). Работи като съветник към българското представителство в Обществото на народите в Женева.

Паметна плоча на мястото на
убийството на Никола Милев в София
Никола Милев е активен участник в дейността на македонската емиграция в България и успоредно с това е участник в македонското освободително движение. Заради това, че е активен член на ВМРО, македонската комунистическа групировка около Димитър Влахов решава да го убие. Тази група е организирана от Коминтерна, а нейното ръководство по-късно активно участва в формирането на политическа идея за създаване на македонска нация. Иван Михайлов, ръководителят на ВМРО, дава най-точно определение на човека Никола Милев:

У него имаше чудно съчетание на кротост и твърдо убеждение. От цялата му осанка, но собено от речта му лъхаше някаква ангелска топлота и сигурност. Говорше просто и сърдечно. И всичко що казва е в една приятна мярка. Спечелваше с такта си, будеше удивление с ума си, побеждаваше със скромността си. Той бе образец на просветен, културен български националист. Сред елита на българската интелигенция заемаше избрано място, каквото мъчно се запълва.

Никола Милев е убит на 13 февруари 1925 година в центъра на софия. За назидание активисти на ВМРО няколко дни по-късно намират и залавят убийците на Никола Милев, след което оставят труповете им на мястото, на което извършват своето престъпление.

Част от тази статия се основава на материала за Никола Милев в Уикипедия, откъдето са взети и снимките.

0 коментара »

Επιστροφή........στο Βάμπελ (Μοσχοχώρι)  

Posted by IllustrationBeloMore in , , , , , , ,


Το Βάμπελ, Μοσχοχώρι στα Ελληνικά (Μοσχοχώριον στην καθαρεύουσα), ως το 1927 Βάμπελι, είναι χωριό του δήμου Πρεσπών της Δυτικής Μακεδονίας της Ελλάδας, που σήμερα δεν υφίσταται. Η γεωγραφική του θέση βρίσκεται στα 2 χλμ βορειοδυτικά της Κρυσταλλοπηγής (Σμάρντες), 54 χλμ νοτιοδυτικά της Φλώρινας (Λέριν) και 40 χλμ βορειοδυτικά της Καστοριάς (Κόστουρ) στους πρόποδες του όρους Τρικλάριο στα Κορέστια.

Χάρτης του Βάμπελ με τις τοπικές ονομασίες των γύρω περιοχών,
η φωτογραφία είναι απο το http://vmbel.org/maps.shtml
Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

Το χωριό αναφέρεται για πρώτη φορά, στα Οθωμανικά κατάστιχα, το 1530 με το όνομα Βίμπιλ με 84 οικογένειες. Τον 19 ο αιώνα το Βάμπελ είναι καθαρά Βουλγαρικό χωριό. Κατά μια εκδοχή το όνομα Βάμπελ σημαίνει πηγάδι. Ο Α. Σινβέ (“Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Στατιστική και Εθνογραφική Μελέτη”), βασιζόμενος σε Ελληνικά στοιχεία, το 1878 γράφει ότι στην Βάμπελι ζουν 600 Έλληνες. Το 1889 ο Στέφαν Βέρκοβιτς (“Τοπογραφικό-Εθνογραφική περιγραφή την Μακεδονίας”) γράφει ότι στο χωριό έχει 135 Βουλγαρικές οικογένειες με 656 κατοίκους. Στο “Εθνογραφία των βιλαετίων Αδριανούπολης, Μοναστηρίου και Θεσσαλονίκης” που εκδόθηκε το 1878 στην Κωνσταντινούπολη και αντανακλά την στατιστική του ανδρικού πληθυσμού από το 1873, το Βέμπελ αναφέρεται ως χωριό με 150 οικογένειες και 420 κατοίκους Βούλγαρους.
Σύμφωνα με την στατιστική του Βασίλ Κάντσοφ (“Μακεδονία, Εθνογραφία και Στατιστική¨), το 1900 το Βάμπελ έχει 650 κατοίκους Βούλγαρους. Από το 1903 όλοι οι κάτοικοι στο Βάμπελ είναι υπό την σκέπη της Βουλγαρικής Εξαρχίας. Σύμφωνα με στοιχεία του γραμματέα της Βουλγαρικής Εξαρχίας Ντιμίταρ Μίσεφ (“Η Μακεδονία και ο Χριστιανικός πληθυσμός”), το 1905 το Βάμπελ έχει 960 Βούλγαρους Εξαρχικούς.

Ενεργά μέλη της ΕΜΑΕΟ (ΒΜΟΡΟ) που εξολώθρευσαν την Ελληνική
επιτροπή στο Πισοδέρι, με επικεφαλή τον Σταύρο Τσάμη. Όρθιοι
Ιλία Στάβρεφ από το Βάμπελ (Μοσχοχώρι), Κάνο Τοντορόφ από την
Μπρέσνιτσα (Βατοχώρι), Λάζαρ Πάλτσεφ από το Βράμπνικ (Βερνίκι).
Καθιστοί Ναούμ Μάρκοφσκι από το Κόσινετς (Ιεροπηγή) και Ατανάς Πίροβσκι
Το Βάμπελ είναι ένα από τα χωριά της Καστοριάς που συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα της ΕΜΑΕΟ (ΒΜΟΡΟ). Στις 28 Μαρτίου 1903 η τσέτα του χωριού προστρέχει σε βοήθεια στο χωριό Σμάρντες (Κρυσταλλοπηγή) όπου ήταν περικυκλωμένες εκεί οι τσέτες των Μπορίς Σαράφοφ και Ιβάν Πόποφ, καθώς μαζί με την τσέτα από το χωριό Βράμπνικ (Βερνίκι), χτυπά από πίσω τον Τουρκικό στρατό. Κατά την εξέγερση του Ιλίντεν στις 25 Αυγούστου του 1903 το χωριό δέχθηκε ληστρική επιδρομή του Τουρκικού στρατού, 95 σπίτια κάηκαν, ενώ 8 άτομα σκοτώθηκαν (Ιβάν Στάβρεφ, Ιάνε Αντόνοφ, Νικόλα Πάντοφ, Ντιμίταρ Πάντοφ, Ναούμιτσα Λιάκοβα, Στάβρο Σπάσοφ, Τράντο Μίτρεφ και Νίτσα Τάσεβα). Σε σπηλιά κοντά στο χωριό 15 κάτοικοι του Βάμπελ αυτοκτονούν, για να μην πέσουν στα χέρια του εχθρού. Αυτοί είναι οι νεαροί Πέτρε Πάπα, Γκεόργκι Ναούμοφ, Τάρπο Λάζοφ, Νικόλα Ντιμιτρόφ, Αντόν Ντιμιτρόφ, Τσβέτκο Λάμπρεφ, Ναούμ Λάζοφ, Νικόλα Πένεφ, Βανγκέλ Τοντορόφ, Ναούμ Γκεοργκίεφ, Γκεόργκι Αντόνοφ, Ιάνι Κίροφ, Αντόν Κονσταντίνοφ, Ιάνι Χρίστοφ και Σοτίρ Μίτρεφ. Σκοτώθηκε σε μάχη και το μέλος τσέτας Πέτρε Χρίστοφ. Σύμφωνα με στοιχεία από τους ηγέτες της εξέγερσης του Ιλίντεν της περιοχής Καστοριάς, συμπεριλαμβανομένων των Βασίλ Τσεκαλάροφ, Λάζαρ Ποπτράικοφ, Πάντο Κλιάσεφ, Μανόλ Ρόζοφ και Μιχαίλ Ρόζοφ, που στάλθηκαν σε όλα τα ξένα Προξενεία στο Μοναστήρι (Μπίτολα) στις 30 Αυγούστου 1903, στο Βάμπελ κάηκαν όλα 120 σπίτια, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία για νεκρούς.

Σύμφωνα με τον Γκεόργκι Κονσταντίνοφ από την Μπίστριτσα, το Βάμπελ πριν τον Βαλκανικό Πόλεμο 1912 - 1913 έχει 120 Βουλγαρικά σπίτια.
Με την ανάφλεξη του Βαλκανικού Πολέμου το 1912 δύο άτομα από το Βάμπελ συμμετέχουν στον Μακεδόνο-Αδριανουπολίτικο Εθελοντικό Στρατό.

Στην Ελλάδα

Κατά τον Βαλκανικό Πόλεμο στο χωριό μπαίνουν Ελληνικά στρατεύματα και μετά το τέλος του Β' Βαλκανικού Πολέμου μένει στην Ελλάδα. Κατά την δεκαετία του 20 πολλοί κάτοικοι του χωριού μεταναστεύουν στην Βουλγαρία, καθώς μόνο το 1924 επίσημα αναχώρησαν 71 άτομα. Το 1927 το Βάμπελ μετονομάστηκε σε Μοσχοχώριον. Μετά την ήττα της Ελλάδας από την Ναζιστική Γερμανία τον Απρίλιο του 1941, στο χωριό δημιουργήθηκε τσέτα της Βουλγαρικής παραστρατιωτικής οργάνωσης Οχράνα. Στις 13 Ιανουαρίου 1948 έγινε εκεί το πρώτο συνέδριο του ΝΟΦ. Κατά τον Ελληνικό εμφύλιο πόλεμο (1946 – 1949) το χωριό καταστράφηκε πλήρως και ερημώθηκε. Κατά τις δεκαετίες 50 και 60 πολλοί από τους κατοίκους μετανάστευσαν στην Αμερική. Αργότερα οι Ελληνικές Αρχές εγκατέστησαν στο Βάμπελ καθώς και στα διπλανά χωριά Σμάρντες (Κρυσταλλοπηγή), Κόσινετς (Ιεροπηγή) και Ντάμπενι (Δενδροχώρι ) νομαδικές Βλάχικες οικογένειες από την Ήπειρο και την Θεσσαλία, οι οποίες όμως χρησιμοποιούν τα εδάφη του Βάμπελ κυρίως ως βοσκότοπο. Σήμερα το χωριό ανήκει διοικητικά στην Κρυσταλλοπηγή αλλά σχεδόν όλα και τα 150 σπίτια είναι ερείπια.

Απογραφές 1913 – 733 άτομα, 1920 – 574 άτομα, 1928 – 444 άτομα, 1940 – 483 άτομα.

0 коментара »

Το αποτέλεσμα του κούκου  

Posted by Kokice in , , , , , , , , ,


Πλαστογραφώ, άρα υπάρχω..



Πριν περισσότερο από χρόνο ξεκινήσαμε αυτό το μπλογκ με μια βασική ιδέα. Να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό, σχετικά με την ιστορία του τόπου και του λαού μας. Το χρωστάμε στους προγόνους μας, πρόσφυγες από την Αιγαιακή Μακεδονία, οι οποίοι μέχρι και την τελευταία τους πνοή λαχταρούσαν να αγγίξουν ξανά τις πόρτες των πατρικών τους σπιτιών , να δουν τον ουρανό κάτω από τον οποίον μεγάλωσαν, το χώμα όπου γεννήθηκαν και όπου είναι θαμμένοι οι πρόγονοι και οι συγγενείς τους.



Βουλγαρικά παραδοσιακά τραγούδια των αδελφών Μιλαντίνοβι 
πλαστό (αριστερά) και πρωτότυπο (δεξιά), η λέξη Βουλγαρικά
αφαιρέθηκε και έτσι δημοσιεύεται ως σήμερα στην Φύρομ.
Για τους σύγχρονους η ιστορία της Αιγαιακής Μακεδονίας είναι άγνωστη, συχνά όχι αληθινή, χτισμένη πάνω στην βάση των μυθιστορημάτων φαντασίας και άκρατου αντιβουλγαρισμού, που καλλιεργεί το μίσος και την ντροπή να παραδεχθούν τις Βουλγαρικές τους ρίζες, τα εγγόνια αυτών των κοινών μας προγόνων. Το κίνητρο για να γράψουμε για το πονεμένο αυτό θέμα, είναι το γεγονός ότι στο διαδίκτυο οι πληροφορίες στην Ελληνική γλώσσα γι αυτή την ιστορία είναι άφθονες, όμως όχι αληθινές επαναλαμβάνοντας ένα και το αυτό με ιδανικό τρόπο. Μόλις το τελευταίο διάστημα στα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά κλεφτές παραδοχές για τον Βουλγαρικό χαρακτήρα, των αποκαλούμενων Σλαβοφώνων.


Δεν αποτελεί μυστικό, ότι τμήμα των ιστοσελίδων στην Ελληνική γλώσσα που προσπαθούν να “εξηγήσουν” την ταυτότητα της πλειοψηφίας του πληθυσμού στην Βόρεια Ελλάδα, πρόσκεινται στο πολιτικό κόμμα “Ουράνιο Τόξο – Βινοζίτο” και χρηματοδοτούνται άμεσα ή έμμεσα από την προπαγανδιστική μηχανή της Φύρομ. Κράτος που όχι τυχαία στηρίζεται σε χειραγώγηση και πλαστογράφηση της ιστορίας των γειτονικών της κρατών, καθώς και άλλων κρατών μελών της Ευρωπαικής Ένωσης. Μόνο πριν από έναν χρόνο, η εκτύπωση της πρώτης “Μακεδονικής Εγκυκλοπαίδειας” προκάλεσε διεθνές σκάνδαλο, που ακόμα και στις ΗΠΑ και στην Μεγάλη Βρετανία δήλωσαν την αντίθεσή τους στα ψέμματα των Σκοπίων. Έτσι δημιουργείται το εύλογο ερώτημα: κατά πόσο μπορούμε να βασιστούμε στις πληροφορίες τις οποίες αυτές οι ιστοσελίδες αναπαράγουν.


Η Νόβα Ζορά αντιγράφει άρθρα και φωτογραφίες από την Βικιπαιδεία,
πλαστογραφόντας ακόμα και ιστορικά ντοκουμέντα. Συγκρίνετε τα
άρθρα για το το χωριό Πεσότσινα (Αμμοχώρι) – εδώ και εδώ
Πριν από χρόνια Έλληνες μπλόγκερ με αδιαμφισβήτητο τρόπο απέδειξαν σειρά πλαστογραφιών του ψευτοιστορικού Δημήτρη Λιθοξόου (δείτε εδώ). Στα εκδοθέντα του βιβλία αναφέρονται μαζικές σφαγές και εκκαθαρίσεις των εθνικά Μακεδόνων, για τα οποία χρησιμοποιεί πηγές των πληροφοριών αυτών κυρίως Ελληνικές εφημερίδες των αρχών του 20 ου αιώνα. Στα πρωτότυπα φαξ όμως φαίνεται ότι ο Ελληνικός τύπος μιλάει για Βούλγαρους Εξαρχικούς και μέλη της Βουλγαρικής επαναστατικής οργάνωσης ΕΜΑΕΟ (ΒΜΟΡΟ). Το θέμα αυτό ανησυχεί σοβαρά την μακεδονιστική προπαγάνδα, καθώς είναι χιλιάδες τα ντοκουμέντα στα οποία με κατηγορηματικό και αδιαμφησβήτητο τρόπο επιβεβαιώνεται ο Βουλγαρικός χαρακτήρας του Σλαβιανομιλούντα πληθυσμού στην Μακεδονία.


Βραβείο σήμα του ΕΜΕΟ (ΒΜΡΟ) : πρωτότυπο (αριστερά)
είναι στα Βουλγαρικά και σε μοντέρνο Σκοπιανό (δεξιά)
Για “Μακεδονικό Έθνος” μπορεί κανείς να μιλήσει για την περίοδο μετά το 1934, όταν η Κομμουνιστική Διεθνής για πολιτικούς λόγους επιβάλλει στα Βαλκανικά Κομμουνιστικά κόμματα να δημιουργήσουν Μακεδονικό Έθνος. Γιαυτό ως γεγονός μπορεί κανείς να μιλήσει μετά το 1944, όταν στην Βουλγαρία και στην Γιουγκοσλαβία εγκαθίστανται κομμουνιστικές κυβερνήσεις πιστές στην ΕΣΣΔ, ενώ ντε φάκτο η Βόρεια Ελλάδα διοικείται από το ΚΚΕ. Ακριβώς τότε κωδικοποιείται η “Μακεδονική” γλώσσα με δικό της αλφάβητο, που άμεσα υιοθετεί το Σέρβικο Κυριλλικό. Δυστυχώς αυτά τα γεγονότα δεν είναι ευρέως γνωστά στους ανθρώπους του 20 ου αιώνα και ακριβώς γιαυτό τον λόγο οι Μακεδονιστές έχουν ανάγκη από αληθινά αποτρόπαιο τρόπο δράσης. Όλες οι εθνογραφικές στατιστικές, όλοι οι χάρτες που δείχνουν εθνογραφικές κατανομές στα Βαλκάνια, όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί των ξένων περιηγητών, ακόμα και τα απομνημονεύματα των Μακεδόνων επαναστατών και των εμπνευστών της Αναγέννησης ξαναγράφονται. Με την βοήθεια της τεχνολογίας των υπολογιστών πλαστογραφούνται φωτογραφίες, από τις οποίες αφαιρούνται μη βολικές επιγραφές ή ξαναγράφονται νέες. Όλα αυτά γίνονται κακότεχνα, βάναυσα και ανελέητα με μοναδικό σκοπό οπτικά να πείσει τον αφελή, σύμφωνα με την γνώμη τους, πληθυσμό στην “αλήθεια” της “πεφωτισμένης” δράσης αυτών που συντηρούν οι Σκοπιανοί. Άραγε ακόμα δεν έχετε πειστεί γιαυτό?

Το αντιγραμμένο και πλαστογραφημένο άρθρο της Νόβα Ζορά και το πρωτότυπο άρθρο απο το δικό μας μπλογκ, στο πλαστογραφημένο άρθρο των Μακεδονιστών οι λέξεις Βούλγαροι έχουν αντικατασταθεί με “Μακεδόνες”, στο τέλος όχι τυχαία παραλείπεται το χωρίο : “Για μας που την γνωρίζαμε και θυμόμαστε με δέος, αυτή ήταν ο ζωντανός δεσμός με την δραματική, για την Βουλγαρική κοινότητα στην Αιγαιακή Μακεδονία, περίοδο όταν το Βουλγαρικό όνομα ήταν αρκετό να χάσουν την ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι”.


Στις 17 Ιουνίου 2011 δημοσιεύσαμε άρθρο για τον Βούλγαρο επαναστάτη Ατανάς Νίκλεφ από τα Κουφάλια – Κουφάλοβο (στα Βουλγαρικά και στα Ελληνικά), που μας παραχωρήθηκε προσωπικά από τον συγγραφέα της – Βούλγαρο ιστορικό Ιβάν Μπάμπεφ, υιό προσφύγων απο την περιοχή της Θεσσαλονίκης. Αυτός συναντήθηκε προσωπικά με την εγγονή του επαναστάτη Σοφία Νίκλεβα-Σβίρκοβα πριν τον θάνατό της το 2008. Με δική του ρητή άδεια οι διαχειριστές αυτού του μπλογκ μετέφρασαν στην Ελληνική γλώσσα το άρθρο του. Αυτό το άρθρο ξεδιάντροπα αντιγράφηκε απο την ιστοσελίδα των Μακεδονιστών http://www.novazora.gr τον Δεκέμβριο του 2012. Αυτή δεν είναι βέβαια η πρώτη κλοπή της συγκεκριμένης ιστοσελίδας, εντυπωσιάζει το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα των άρθρων τους για χωριά και προσωπικότητες είναι αντιγραφές από την Βουλγαρική Βικιπαιδεία – στην πραγματικότητα πολύ καλή πηγή πληροφοριών, που και εμείς επιτρέπουμε στον εαυατό μας να την χρησιμοποιούμε, χωρίς όμως πότε να αναφέρουν την πηγή από όπου αντλούν αυτές τις πληροφορίες. Στις δικές τους όμως δημοσιεύσεις κάθε ιστορικού υλικού όταν αναφέρονται οι λέξεις Βούλγαρος, Βουλγαρικό και Βουλγαρικά σχετικά με τον πληθυσμό στην Μακεδονία, αυτοί οι χαρακτηρισμοί πάντοτε αντικαθίστανται με τα Μακεδόνες, Μακεδονικό και Μακεδονικά...Εδώ μπορούμε να προσθέσουμε ότι οι Μακεδονιστές επιτρέπουν στους εαυτούς τους να κλέβουν εκατοντάδες αυθεντικές φωτογραφίες από την ίδια πηγή, κάτι το οποίο βέβαια τιμωρείται από κάθε νόμο για τα πνευματικά δικαιώματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ενός σύγχρονου κούκου και του τρόπου που πολλαπλασιάζεται, χρησιμοποιώντας ξένη φωλιά για τον σκοπό αυτό.

Σοφία Νίκλεβα (1913 -2008)
Άρθρο με αφορμή τον θάνατό της

Ταυτοχρόνως όλα τα απομνημονεύματα της Σοφίας Νίκλεβα γράφτηκαν και έχουν εκδοθεί στην Βουλγαρία και ο καθένας μπορεί να τα διαβάσει (Ιβάν Μπάμπεφ. Μακεντόνσκα Γκολγκοθά, ТАНГРА ТанНакРа ИК, Σόφια 2009, σελ. 410 – 432). Αυτή πολλές φορές μιλάει για τους Βούλγαρους από την Μακεδονία, όπως θεωρεί τον εαυτό της και τους γονείς της. Η δική της συγκινητική αφήγηση για την θανάτωση της οικογένειάς της και την επακόλουθη απέλαση στην Βουλγαρία καταλήγει έτσι :

“Δεν έχει πια Βουλγαρική λέξη εκεί. Αν μιλάνε – μόνο μέσα στο σπίτι και αυτό κρυφά. Αλλοιώς οι Έλληνες θα τους προδώσουν στην αστυνομία και πολύ θα τους βασανίσουν. Επικίνδυνα είναι εκεί για τους Βούλγαρους...”


Σχεδόν εκατό χρόνια αργότερα η γλώσσα των Βούλγαρων της Μακεδονίας είναι ζωντανή, όπως ζωντανοί είναι και οι απόγονοί τους. Καθαρά ακούγεται και η ομιλουμένη των προγόνων μας, παρά τις προσπάθειες, των εντεταλμένων που εξυπηρετούν την Σκοπιανή προπαγάνδα και πληρώνονται από αυτούς αδρά για τις υπηρεσίες τους αυτές, να την σακατέψουν και να την αλλάξουν με τη ακατανόητη, σε τεράστιο τμήμα την Αιγαιακής Μακεδονίας, επίσημη γλώσσα των Σκοπίων, προσκείμενη στην Σερβική. Καθαρά ακούγονται τα τραγούδια των προγιαγιάδων μας, καθαρά είναι τα ονόματα στα έθιμα και τις παραδόσεις, που δεν σημαίνουν τίποτα στην Ελληνική γλώσσα, αλλά δηλωμένα από τιτάνες – Αναγεννητές όπως οι Αδέρφια Μιλαντίνοβι, Ράικο Ζινζίκοφ, Κούζμαν Σαπκάρεφ... ως Βουλγαρικά Μακεδονικά τραγούδια. Δεν αποτελεί έκπληξη που όλοι τους κατάγονται από την Μακεδονία, η εθνική τους συνείδηση σαφώς δηλωμένη, ενώ τα πρωτότυπα των έργων τους έχουν διασωθεί μέχρι και σήμερα και είναι εύκολη η πρόσβαση σ αυτά διαμέσου του διαδικτύου. Η σύγκριση ανάμεσα σ αυτά και στα γραφόμενα από τους ψευδοαναζητητές του “Μακεδονικού Έθνους” θα αποτελούσε ιεροσυλία.

0 коментара »

Ефектът на кукувицата  

Posted by IllustrationBeloMore in , , , , , , , , , , ,

Фалшифицирам, ерго съществувам..
Преди повече от година започнахме този блог с една основна идея. Да разсечем Гордиевия  възел, оплел историята на нашата земя и нашия народ. Дължим го на предците си, бежанци от Егейска Македония, които до последния си дъх жадуваха да докоснат отново портите на родните си домове, да видят небето, под което са израснали, земята, на която са родени и в която са погребани предците и близките им. 

Български народни песни на братя Миладинови
Фалшификат (ляво) и оригинал (дясно),
думата българи е изрязана и така се публикува
до днес в Република Македония.
За съвременниците историята на Егейска Македония е непозната, често неистинска, градена на основите на белетристични романи и неистов антибългаризъм, възпитаващ в омраза и срам да признаят българските си корени внуците на същите тези наши общи  предци. Стимул да пишем по тази болезнена тема е и фактът, че в интернет пространството информацията на гръцки език за тази история е изобилна, но невярна, преповтаряща едно и също по идентичен начин. Едва в последно време в гръцките медии започнаха все по-често да се прокрадват признания за българския характер на така наречените славофони.

Не е тайна, че част от сайтовете на гръцки език, заели се да „изясняват” самоличността на голяма част от населението в Северна Гърция са близки на политическата партия „Виножито” и са спонсорирани пряко или непряко от пропагандната машина на Република Македония. Държава, неслучайно упреквана в исторически манипулации и фалшификации от нейни съседни държави, както и от други страни, членки на ЕС.  Само преди година отпечатването на първата „македонска енциклопедия” предизвика международен скандал, като дори САЩ и Великобритания се обявиха против лъжите на Скопие. Оттук следва логичния и закономерен въпрос: До колко можем да се доверим на информациите, които тези сайтове фабрикуват?
Нова зора копират статии и снимки от Уикипедия,
фалшифицирайки дори исторически документи.
Сравнете статиите за село Песочница - тук и тук
Преди години гръцки блогери по безспорен начин доказаха редица фалшификации на псевдоисторика Димитрис Литоксоу (виж тук). В издадените негови книги се говори за масови кланета и изтребление над етнически македонци, като за източници на информацията е ползвал предимно гръцки вестници от началото на 20 век. В оригиналните факсимилета се видя, че всъщност гръцкия печат говори за българи екзархисти и членове на българската революционна организация ВМОРО. Този проблем сериозно тревожи македонистката пропаганда, тъй като са хиляди документите, в които по категоричен и безспорен начин се потвърждава българския характер на славяноговорящото население в Македония. 

Наградна значка на ВМРО: оригинала (ляво)
е на български и на модерен скопски (вдясно)
За „македонска нация” може да се говори в периода след 1934 година, когато Коминтерна по политически причини налага на балканските комунистически партии да създадат македонска нация. За нея като факт може да се говори след 1944 година, когато в България и Югославия се инсталират верни на СССР комунистически правителства, а де факто Северна Гърция е управлявана от ГКП. Тъкмо тогава е кодифициран и македонски език със своя азбука, пряко взаимствана от сръбската кирилица. Тези събития за жалост не са познати на хората от началото на 20 век и тъкмо заради това македонистите се нуждаят от наистина гнусен способ на действие. Всички етнографски статистики, всички карти показващи етнографското разделение на Балканите, всички пътеписи на чуждестранни пътешественици,  дори мемоарите на македонските революционери и възрожденци се пренаписват. С помощта на компютърните  технологии се манипулират снимки, от които изтриват неудобните пасажи или направо ги пренаписват. Всичко това често пъти се върши нескопосано, брутално и безогледно, подчинено на единствената цел нагледно да убеди наивното според тях население в „истинността” на „просветителската” дейност на скопските храненици. Още не сте убедени в това?
Изкопираната и манипулирана статия на Нова Зора и оригиналната статия от нашия блог, в македонистката статия думите българи са заменени с "македонци", в края неслучайно е изпуснат пасажа: "За нас, които я познавахме и помним с благоговение, тя беше живата връзка с онова  драматично за българската общност в Егейска Македония време, когато заради българското име загиваха хиляди хора."

На 17 юни 2011 година публикувахме статия за българския революционер Атанас Никлев от Куфалово (на български и гръцки), предоставена ни лично от нейния автор - българския историк Иван Бабев, син на бежанци от Солунско. Той лично се среща с внучката на комитата София Никлева – Свиркова преди смъртта и’ през 2008 година. С негово изрично разрешение администраторите на настоящия блог преведе статията на гръцки език. Тази статия е нагло изкопирана на македонисткия сайт http://www.novazora.gr през декември 2012 година. Това далеч не е първата кражба на този сайт, прави впечатление, че голяма част от статиите им за селища и личности са изкопирани от българоезичната Уикипедия – действително много добър източник на информация, който и ние си позволяваме да ползваме. При публикуването на какъв да е исторически материал от тяхна страна  обаче, когато се говори за българи, български и българско, отнасящо се за населението на Македония, то определенията  винаги биват елементарно подменяни с  македонци, македонски и македонско… Към това може да прибавим, че македонистите си позволяват да крадат стотици авторски снимки от същия проект, което дори е наказуемо по всеки закон за авторското право. И пример за  една модерна кукувица и начина и’ за размножаване.

София Никлева (1913 - 2008)
Статия по повод нейната кончина
Междувременно целите писани спомени на София Никлева са издадени в България и всеки може да ги прочете (Бабев, Иван. Македонска голгота, ТАНГРА ТанНакРа ИК, София, 2009, стр.410 -432.). Тя многократно говори за българи от Македония, за кавато смята себе си и родителите си. Нейният трогателен разказ за избиването на семейството и’ и последвалото мъчително прогонване в България завършва така:
„Нема вече българска дума там. Ако си говорат – само вкъщи, и то много тайно. Инак гърците ще ги изкажат на полицията и много ще ги мъчат. Опасно е там за българите…”

Почти сто години по-късно езика на македонските българи е жив, живи са потомците им. Чисто звучи речта на предците ни, въпреки опитите на емисарите, обслужващи македонистката пропаганда и щедро платени за това от същата, да я осакатят и подменят с непонятния за огромен регион на Егейска Македония сърбизиран официален език на Скопие. Чисто звучат песните на прабабите ни, чисти са имената на обичаите и традициите, неозначаващи нищо на гръцки език, но декларирани от титани –възрожденци като братя Миладинови, Райко Жинзифов, Кузман Шапкарев...като български македонски песни. Неслучайно всички те са родом от Македония, националната им свяст е ясно изразена, а оригиналите на произведенията им са съхранени до днес и достъпа до тях в интернет е лесен.  Сравнението между тях и писанията на мнимите изтърсаци на „македонската нация” би било кощунство.

0 коментара »
<< По-нови публикации
По-стари публикации >>
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...